11 lipca 1943 roku oddziały Ukraińskiej Powstańczej Armii zaatakowały jednocześnie 99 polskich miejscowości na Wołyniu. Zginęło kilka tysięcy osób. Było to apogeum pierwszej fazy terroru ukraińskiego wobec Polaków na Wołyniu. 12 lipca nastąpiło uderzenie na kolejnych 50 wsi polskich (min. Poryck, Sądowa, Zagaje, Kisielin). Zbrodnia Wołyńska to antypolska czystka etniczna przeprowadzona przez nacjonalistów ukraińskich. Objęła nie tylko Wołyń, ale również województwa lwowskie, tarnopolskie i stanisławowskie – czyli Galicję Wschodnią, a nawet część województw graniczących z Wołyniem: Lubelszczyzny (od zachodu) i Polesia (od północy). Czas trwania Zbrodni Wołyńskiej to lata 1943–1945. Sprawcy Zbrodni Wołyńskiej to Organizacja Nacjonalistów Ukraińskich frakcja Stepana Bandery (OUN-B) oraz jej zbrojne ramię Ukraińska Armia Powstańcza (UPA) we własnych dokumentach planową eksterminację ludności polskiej określali mianem „akcji antypolskiej”. Według ostrożnych szacunków polskich badaczy, Zbrodnia Wołyńska pochłonęła około 100 tysięcy Polaków (40–60 tys. na Wołyniu, 30-40 tys. w Galicji Wschodniej, co najmniej 4 tys. na ziemiach dzisiejszej Polski, z czego do 2 tys. na Chełmszczyźnie – w pd-wsch części województwa lubelskiego). Następnych co najmniej 485 tys. Polaków (125 tys. z Wołynia, 300 tys. z Galicji Wschodniej, 60 tys. z Chełmszczyzny) partyzantka ukraińska zmusiła pod groźbą śmierci do ucieczki na teren Polski centralnej.
Zapraszamy do zapoznania się ze specjalnym portalem poświęconym Rzezi Wołyńskiej przygotowanym przez IPN:
Najbardziej poruszające są nagrane wspomnienia świadków tamtych makabrycznych wydarzeń. Poniżej prezentujemy jedno z nagrań wspomnień Pani Anna Szumskiej (ur. w 1919 roku) pochodzącej ze wsi Borki k. Lubomla.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz